druilerig weer en meer

Het is druilerig weer, het regent, de zon is nergens te bekennen. Het is helemaal geen lente, raar Mostar weer. Hopelijk wordt het wat beter in tien dagen, want dan zijn mijn lieve mama en broertje hier en het zou wat jammer zijn wanneer ze alleen maar het vervelende weer meemaken. Dan krijgen ze een verkeerde indruk van Mostar. Dit weer doet me veel te veel aan Nederland denken, sorry Nederland, maar dat is nu niet bepaald een positief beeld, het weer in Nederland. Ze hadden mijn belooft dat Mostar anders zou zijn, dat het zeker wel twintig graden zou zijn in maart, maar ja. Met de zeven graden van nu, daar moet ik het maar mee doen. Het weer werkt een beetje belemmerend, het is zo grauw en grijs, ik ben er zat van! Gelukkig gebeuren er genoeg andere dingen om mij op te vrolijken.

Zo was het deze week Aziatische, Afrikaanse en Midden-Oosterse Culturele week. Aangezien de meeste leerlingen uit Europa komen, moest deze groep samen een cultural week doen, anders waren ze met te weinig. Zoals ze het zelf omschreven ‘de landen met the best food and the worst politics’. Er waren veel discussies over conflicten gepland en veel verschillende food sessions. Zondag heb ik Chinees ontbijt geprobeerd, wat ontzettend anders is dan wij het kennen, het was een soort van papje van granen, pinda’s, bonen en gedroogde dadels, erg raar, maar ik zou er wel aan kunnen wennen. Het hoogtepunt van de cultural week was toch wel op vrijdag, het cultural feast. Alle landen hadden heerlijk voor ons gekookt en dat hebben we in de Spanish room op de grond zitten opeten. Het eten in het midden oosten is inderdaad stukken beter dan het Nederlandse eten, maar dat komt niet als een verassing voor Nederlanders natuurlijk.

Ik ben deze zaterdag naar het refugeecamp geweest. Het was koud, dus zijn we uitgenodigd in een huisje(wat eigenlijk meer hutjes zijn). De oude vrouw vertelde over haar kleindochter, trots. Ze heeft niet veel en van wat ze heeft wordt veel in haar kleindochter geïnvesteerd. Wat ik jammer vond was de taalbarrière, ik kon niet direct met haar praten en vertalen van een local is niet precies hetzelfde. Hierna ben ik in een ander huisje een meisje gaan helpen met haar huiswerk, Martina. Ze heeft het er vrij moeilijk mee, op haar school kijkt iedereen een beetje op haar neer. Iedereen weet waar ze vandaan komt, ‘het kamp’, ze vinden haar accent grappig. Mensen kunnen soms erg gemeen zijn. Ze mist zelfvertrouwen en doet het niet helemaal super op school en ik kan me heel goed voorstellen waar dat vandaan komt. Duscica en ik hebben daarom besloten dat we haar gaan proberen te helpen met school en met haar zelfvertrouwen. Hopelijk kan een beetje extra aandacht haar helpen.

Al de dingen die ik deze week gedaan heb waren leuk, maar het hoogtepunt was helemaal aan het begin van de week, variety show!! Wij, firsties, hebben een show uitgevoerd voor onze lieve secondyears en het was een groot succes! We hebben in sketches secondyears geïmiteerd, we hebben gedanst, gezongen en gelachen, heel veel gelachen. We hebben voor de show ontzettend veel voorbereid, het was stressen. Maar aan het eind van de show waren sommige secondyears aan het huilen, omdat ze beseften dat ze bijna klaar waren hier. Dus ik denk dat het wel goed ging. Het heeft onze generatie meer bij elkaar gebracht, want we hebben allemaal samen gewerkt voor een super leuk doel. De dag erna was iedereen vrolijk, de sfeer was goed. Iedereen zei net iets vrolijker gedag dan anders. UWC Mostar is mooi.