Ik heb het gehaald en daar ben ik trots op!

Wat een week, wat een week. Maandag en dinsdag waren twee gewone dagen, met lessen, huiswerk en socializen. Helaas werd ik woensdag ziek. Dat was nogal vervelend, omdat ik hierdoor niet in staat was naar Halloweenparty te gaan. De dag erna hadden we namelijk vrij wegens Allerheiligen of zoiets, maar toen kon ik wel lekker vroeg naar bed. Het is hier nogal stom als je ziek bent. Ik heb de hele dag op mijn kamer gezeten en omdat er iets mis was gegaan met sicklist, waar je op wordt gezet als je ziek bent, kreeg ik geen eten. Ik was de hele tijd alleen, saai hoor, al zijn het wel de enige momenten die hier echt alleen zijn. Voor de rest heb ik altijd wel iemand om me heen.

Oh ja, daar had ik deze week ook nog een uitbarsting over, ik werd het nogal zat dat ik hier nooit echt alleen ben. Nu is het niet zo dat ik gek wordt van de mensen en als het moet kan ik wel een plekje voor mezelf opzoeken. Maar het verschil met thuis zit hem erin dat het hier niet vanzelfsprekend was en thuis wel en na tien weken ben ik dat gewoon even zat, zat, zat. En de rest van de week had ik ook nog een paar emotionele momenten. Zo bekeken was het niet de beste week die ik hier ooit gehad heb. Gelukkig zijn er super lieve mensen die dit allemaal herkennen en me geholpen hebben.

Gelukkig bestond niet de hele week uit emotionele momenten en uitbarstingen. Er is genoeg bijzonders gebeurd.
Ten eerste hadden Adela en ik voor deze week een logee. Jean uit Singapore heeft van zondag tot zondag bij ons op de kamer geslapen. Ze is hier geweest samen met zeven andere vrijwilligers voor een project World at play, dat oorspronkelijk gestart is door een alumni van UWC Atlantic College. Dit jaar reizen ze in twee maanden door vijf landen in de Balkan en in deze landen bezoeken ze instellingen voor kinderen of volwassenen met een beperking en weeskinderen. Ze doen spellen, sportactiviteiten en nog veel meer om de kinderen iets te leren. Zo zijn ze dus ook een week in Mostar geweest. Wat ze doen vind ik erg interessant en inspirerend. Alle vrijwilligers zijn goed opgeleid en erg enthousiast, ons college kan veel van ze leren en dat is waarschijnlijk ook wat in maart gaat gebeuren, want dan komt de alumni van AC terug naar Mostar en dan gaat hij een aantal leerlingen van ons college trainen,zodat wij ook beter weten wat te doen. Ons college heeft veel servicecasses die zich bezig houden met deze doelgroepen. World at play kan ons helpen een grotere impact te hebben op wat we doen.

Ten tweede ben ik zaterdagochtend naar het refugeecamp geweest. Het was mijn eerste keer en erg indrukwekkend. 57 gezinnen leven hier op wat grond in huisjes, die eigenlijk gewoon hutten zijn en ze leven er al voor meer dan 15 jaar. Wij gaan er heen om met de mensen daar te praten, ze wat medicijnen te brengen en met de kinderen te spelen. Op onze weg daarheen hebben we ook 60 kilo aardappelen gekocht, voor elke familie een kilo. Ik had een algemeen gevoel dat alles een stuk efficiënter kan en dat we daar eigenlijk niet zo veel doen. Maar wat in mijn ogen zo klein is, betekent voor de mensen van het kamp zo veel meer. Al 15 jaar zitten ze daar en heel weinig mensen trekken zich de situatie van de refugeemensen aan. Alleen al het feit dat we daar heen gaan voor hun en interesse hebben en met de kinderen spelen, dat is belangrijk. Soms gaat het om kleine dingen. Al zou het heel gaaf zijn als het werk met de kinderen wat meer georganiseerd wordt.

En dan vandaag, het hoogtepunt van de week. De hike naar de top van een berg. Het heeft ons vier uur gekost om helemaal naar boven te lopen. Het eerste half uur het ik het gevoel dat ik nooit helemaal bovenaan zou eindigen. Het was zwaar, stom en moeilijk. Maar uiteindelijk is het me gelukt. Vier uur lang bikkelen heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik de top gehaald heb. En het kan me niet schelen dat ik sloom achteraan liep, dat het regende en ik mijn voeten niet meer voelde. Ik heb het gehaald en daar ben ik trots op! Dilys(Hongkong) en ik hebben uiteindelijk deze conclusie getrokken: het uitzicht onderaan de berg was beter dan het uitzicht bovenaan de berg.