allemaal familie

Tsja, een break van twee(of misschien drie) weken. Sorry iedereen voor het niet schrijven. Laat ik het er maar bij houden dat het voor mij vakantie was en dat er heeel veel gebeurd is in drie weken. Dus nu kan ik extra veel schrijven. Ik heb projectweek gehad, papa en Sarah zijn geweest en nu was het Bajrambreak.

Projectweek was erg geslaagd. Na flink wat gedoe van te voren gingen we zaterdagmiddag dan toch iets wat halsoverkop (ik had drie uur om eerst naar Susac te gaan mijn tas in te pakken en weer terug te lopen) weg, met de bus, een heerlijke onderneming. Het doel van onze projectweek was een beeld krijgen van de artistieke wereld in Sarajevo en dat is gelukt. We hebben de manager van Sarajevo war theater geïnterviewd, gesproken met verschillende kunstenaars en galerieën en we hebben de Ars Eavi galerie bezocht. Ze waren heel erg blij dat wij er waren, want voor de rest was er helemaal niemand, terwijl de galerie ontzettend mooi was. Dit laat goed zien hoe het is gesteld met de artistieke wereld in Sarajevo. Er is niet echt een klimaat voor. Mensen zijn er niet heel erg in geïnteresseerd, steeds dezelfde mensen komen naar tentoonstellingen toe. Maar er is hoop. Een van de kunstenaars vertelde dat Sarajevo haar inspireert. En ik moet zeggen, Sarajevo is ook een inspirerende stad. Het is er grauw, maar het heeft zo veel geschiedenis en zo veel te bieden, waar mensen snel over heen kijken. In de oorlog was er ontzettend veel te zien en te doen op kunstgebied. Galerieën kwamen met bosjes uit de grond, films werden overal vertoond. Het was waar mensen behoefte aan hadden. Maar nu de oorlog voorbij is, is men niet meer geïnteresseerd genoeg om naar kunst te gaan kijken. Toch doen de galerieën en kunstenaars die er zijn hun best om het aantrekkelijk te maken. En er is hoop, hoop dat Sarajevo uit gaat groeien tot een stad van kunst. We hielden en houden een blog bij: http://www.documentsarajevo.blogspot.com/

De zaterdag na projectweek was weer bijzonder, Papa en Sarah waren in Mostar beland. Na twee maanden zonder, zag ik dan eindelijk weer mijn bloedfamilie. ’s Ochtends mijn wekker gezet, lopen naar the old town, een glimlach rennend en dan denkend dat dat stom is dus toch maar weer lopen naar Sarah en papa, een ontbijt in een super hostel met ontzettend goed eten vergeleken met mijn kantine en daarna gewoon weer gewoon met elkaar praten en lachen, alsof ik nooit twee maanden in Mostar ben geweest. Dat was mijn zaterdag. Hierna volgden nog vier geweldige dagen met mijn lieve familie. Het was super leuk, maar het voelde ook ontzettend raar. Twee maanden lang heb ik op een plaats geleefd met mijn ouders en Sarah en Barend op de achtergrond. En daar waren ze opeens, aanraakbaar en al. We hebben relaxte dagen gehad met pannenkoeken bakken(met verbrande pannenkoeken wegens een te slechte pan), Dutch dinner(met het krijgen van een goede koekenpan, zodat ik de volgende keer in ieder geval goede pannenkoeken kan maken), de watervallen van Kravice, Sarajevo en erg mooi weer. Toen ik woensdagavond afscheid had genomen was dat wel even lastig, maar gelukkig heb ik hier in Mostar nu ook een tweede familie waar ik altijd terecht kan.

Donderdag en vrijdag waren twee vrije dagen, aangezien het Bajram is, het offerfeest van de Islam. Op ons college zitten veel Moslims en Christenen, Bosnië en Herzegovina heeft veel Moslims en Christenen en om niemand te benadelen hebben we vrij met alle belangrijke religieuze dagen van de Islam, orthodoxe christen en volgens mij ook katholieken. Hier heb ik helemaal geen moeite mee uiteraard, het betekend namelijk ook dat ik vier weken kerstvakantie heb. Heel veel mensen gaan tijdens Bajram op pad, dat was eerst ook mijn plan, maar ik ben uiteindelijk heel blij dat ik niets gedaan heb. Ik was helemaal op en ik had even een Anna momentje nodig, met heel veel films, daaruit bestond mijn donderdag. Eigenlijk bestond daaruit mijn hele break. Niets doen en socializen. En pannenkoeken bakken vandaag tussen de middag, ik heb mijn nieuwe pan ingewijd. En ik kon zelfs stroop op mijn pannenkoeken doen, want dat hadden Sarah en papa meegenomen. Sarah en papa hadden heel veel spullen meegenomen trouwens. Van pepernoten tot Nederlandse boeken, Van sokken tot handdoeken en van extra schoenen tot een backpack. Het leukste is misschien nog wel mijn eigen fleurige lakens die ze mee hadden genomen. Als ik nu lig te slapen voelt het helemaal als thuis. Je begrijpt wel hoe het was om die tas open te maken, als een mega groot cadeau.

Een besef wat ook steeds meer komt is dat het in Nederland allemaal ontzettend goed geregeld is. Alleen al is ik focus op het onderdeel onderwijs. Heel veel mensen die hier komen zeggen dat het onderwijssysteem hier zo veel beter is dan wat ze gewend zijn in hun land van herkomst. Daar moesten zij alleen maar dingen uit hun hoofd leren en niets toepassen. In Nederland zijn we gewend om alles toe te passen. Ik heb niet het gevoel dat IB voor mij zo veel moeilijker is dan het Nederlandse systeem. Wij krijgen een goede basis in Nederland en mogen daarna zelf een stroming kiezen. In heel veel andere landen, in Bosnië en Herzegovina bijvoorbeeld, volgt iedereen dezelfde vakken en je doet eindexamen in 16 vakken. Ik kan me niet voor stellen hoe je dat volhoud. Nog een reden om blij te zijn met Nederland.
Ach ik wordt hier echt wel een beetje nationalistisch. Is dat verkeerd? Ik kan heel enthousiast vertellen over ‘mijn’ land, voor mijn gevoel is er ook heel veel om enthousiast over te vertellen. Of is dat ook weer heel nationalistisch gedacht. Het is een dingetje van Nederlanders dat wanneer zij uit hun land zijn, ze zeer nationalistisch worden. Zo kijk ik vanuit mijn zolderkamer in Nederland nog wel eens naar de NOS, gewoon om op de hoogte te blijven. Maar dan komt de rare kant van Nederland naar boven. Er gebeurt helemaal niets in ons lieve kikkerlandje en als er iets gebeurt zitten we er met z’n allen bovenop. Natuurlijk is dit eigenlijk ook een goed ding, want als er niks gebeurt betekent dat het veilig is. Maar toch kunnen Nederlanders van geen nieuws heel veel nieuws maken. Een rare eigenschap.

In het vooruitzicht een bijna normale week, met een vrije dag tussendoor, weer religie. Voor nu, tot volgende week.