nu al lente?!

Het zonnetje scheen en de lucht was blauw, een weertje om vrolijk van te worden en zo was dat de hele week, een week om vrolijk van te worden dus! Mostar is zo anders zonder regen en met een zonnetje. Mensen komen uit hun huizen, kinderen skeeleren over Spanish square en de oude mannen op de bankjes kijken met een glimlach toe. De winter was nog niet verdwenen, de bergen zijn nog steeds ondergesneeuwd. De lente leek wel een droom, en dat was eigenlijk ook zo, want het regent vandaag weer volop en het is koud. Maar er is hoop voor weer een heel mooie week.

Het is weer tijd voor een blogje, luisterend naar 3fm probeer ik de leuke punten op te noemen van deze week, terwijl ik ook lekker aan het hoesten ben. Een verkoudheid is dit weekend doorgezet, dus veel meer dan chillen kan ik ook niet doen, maar dat is eigenlijk ook wel weer lekker.
Ik heb deze week weer mijn eerste test gemaakt na de vakantie. Ik heb hem vrijdag ook meteen weer terug gekregen. Bibberend en zenuwachtig zat ik te wachten, want biologie ligt mij niet zo, dacht ik. Maar het resultaat was goed, ik weet dus blijkbaar wel wat over de chemistry of life nu. Niet dat ik dat later in mijn leven weer ga toepassen, maar goed, een leuk cijfer daar wordt iedereen blij van.

Ook is er deze week iets drastisch verandert in mijn CAS leven. De clowning CAS is geen officiële CAS meer, omdat er te weinig inzet was van sommige deelnemers en de leiders konden het niet voor elkaar krijgen om mensen te motiveren en dingen te laten leren. Ik vind het aan de ene kant jammer, want het idee was ontzettend mooi en andere jaren werkte het wel heel goed. Het probleem was nu alleen dat de basis weg was, de persoon die de CAS heeft opgestart, en er was niemand die precies wist hoe alles het beste werkt. Aan de andere kant, doordat het niet echt werkte ben ik blij dat ik mijn core service CAS heb kunnen veranderen naar Refugeecamp. Hier ben ik al een keer eerder geweest en ik vond het ontzettend bijzonder. Hier wonen nog steeds zo’n 30 familie’s die in de oorlog gevlucht zijn. We gaan er op zaterdag morgen naar toe om met de kinderen te spelen en met de volwassenen te praten. Ook nemen we soms wat extra eten en spullen mee. Op donderdag hebben we ’s ochtends een meeting om alles te regelen. Op andere momenten zamelen we ook geld in voor de mensen in het refugeecamp. Deze CAS is een van de meest actieve, waar ik zeker ben dat ik mijn steentje kan bijdragen en waar ik veel kan leren. Ik heb ontzettend veel zin in de komende service tijd!

Ik weet nu ook hoe mijn paasvakantie eruit gaat zien, mama en Barend komen mijn kant op! Dat beloofd een super tijd te worden en ik kijk er naar uit. Eind maart kan het hier al twintig graden zijn, ze gaan dan het mooie weer tegemoet.

Ergens tussen de bedrijven door kreeg ik ook nog te horen dat de koningin de kroon zou overdragen, mijn mond ging open van verbazing, mensen hebben mijn verbaasde verhalen moeten aanhoren. Al is het eigenlijk helemaal niet zo raar, het is weer eventjes een andere wereld. Nu is het coolste natuurlijk dat we een koning krijgen die een alumnus is van UWC!! Ik vind het heel erg gaaf.

Naast niets doen in dit weekend heb ik vrijdagavond ook nog wat ondernomen, er was namelijk een klassiek concert in Mostar. We waren er op gewezen door onze Engels lerares en toen we hoorden dat het gratis was wisten we het wel :P Op z’n Bosnisch zaten we in een heel mooi gebouw, in de kelder, met stoelen die in rijtjes waren gezet met een geïmproviseerd podium. Deze sfeer maakte het hele concert misschien nog wel bijzonderder, ik vond het super super mooi. Er waren strijkinstrumenten, piano en xylofoon. Er werden stukken gespeeld van Kroatische componisten. Ondanks het telkens moeten inhouden van een hoest was het zeker weten het hoogtepunt van de week. Hier is een link naar stukken van het concert:
https://www.dropbox.com/sh/jqy4tjwm8d9pg4t/Toh03EURPK

liefs en ik wens iedereen een fijne week in Nederland