De hoogte in en een weekend zonder uitslapen
Blijf op de hoogte en volg Anna
10 Februari 2013 | Bosnië en Herzegovina, Mostar
Ik moet zeggen, deze week was weer een super week! Met als hoogtepunt vandaag. Ik heb voor de eerste keer in mijn gelift! Gelift? Ja, dat is hier vrij normaal, vooral onder UWC studenten. Eerst zal ik over de rest van de week vertellen, want er is nog meer gebeurd.
Maandag zou ik eigenlijk theater CAS hebben, maar omdat heel veel mensen niet kwamen opdagen en we daardoor niet voor het stuk konden oefenen dat we gaan opvoeren is de practice toen gecanceld. In plaats daarvan ben ik de hoogte in gegaan. Vanaf the old bank heb ik samen met een paar anderen gekeken naar de ondergaande zon, en het was prachtig. Ik vind het nog steeds vrij eng om the old bank op te gaan, maar dat is niet zo raar. Old bank is een hoog gebouw dat door de oorlog nooit is afgebouwd, maar het skelet staat wel. Dit houdt in dat je naar boven kan klimmen via een trap die geen leuningen heeft. Zolang ik niet naar beneden keek ging dat goed. Het uitzicht daarna was het zeker waard.
Ik ben deze week ook begonnen van het leren van Chinees. Haimeng uit China is sinds deze week weer terug nadat ze op het vliegveld niet naar Bosnië mocht vliegen, omdat haar visum een dag verlopen was. Zij heeft mij nu Chinees leren kalligraferen en daar ben ik nu nog steeds enthousiast mee bezig. Haimeng heeft me een echte goede penseel gegeven en als ik nu de juiste inkt er bij kan vinden, dan heb ik mijn eigen schrijfset. Het idee is om een hele verzameling quotes, gedichten en spreekwoorden boven mijn bed te hangen, en dat er bijna geen ruimte meer is voor het zien van plafond en ik ben op de goede weg(: (zie foto. Op verzoek kan ik jullie ook chinees toe sturen, ik wordt beter en beter. De Chinese cultuur boeit me meer en meer, ik wil er zeker een keer naar op reis. Over China gesproken, gelukkig nieuw jaar! Voor Chinezen is vandaag het nieuwe jaar begonnen. Morgen gaan we dat hier op school vieren, Dilys en Haimeng hebben allemaal leuke dingen voorbereid, ik ben benieuwd.
Woensdag ben ik voor het eerst na winterbreak weer gaan volleyballen, ik had er weer zin in! Helaas konden we door de lage opkomst niet zo veel doen. Deze lage opkomst was voornamelijk doordat second years bezig zijn met hun trial examens, oefen examens dus. Na een uurtje spelen had iedereen het wel weet gezien, maar ik vond het wel weer eventjes lekker om te spelen.
Toen kwam het weekend, zonder uitslapen. Zaterdag ging de wekker om half acht, omdat ik op tijd moest zijn om naar het refugeecamp te gaan. Ik vond het wederom een ontzettend speciaal moment van de week. Het kamp is in de winter best wel treurig, het is koud en mensen kunnen weinig de warmte op zoeken. Ik was door het thuisfront op een missie gestuurd. Een paar vrouwen uit het kamp maken hele mooie sok-sloffen. Ik had een paar meegenomen tijdens de wintervakantie en nu wilde iedereen een paar. Zaterdag ben ik in het kamp dus bij de vrouw geweest die de sokken maakt. Ze had twee dozen staan en ik heb de mooiste uitgekozen. Ook al was haar huisje klein, ze had er wel iets moois van gemaakt. Volgens Sejla(tweedejaars, Bosnië) heeft zij het relatief goed. Ze krijgt 300km(150 euro) per maand van de regering omdat ze met pensioen is en ze kan elektriciteit betalen. Het was een super lieve vrouw. Al was het communiceren lastig, omdat we elkaars taal niet spreken, Sejla vertaalde en zo lukte het wel aardig. Een kopje thee later, vijf paar sokken rijker en met het bijzondere moment in mijn hoofd ben ik met de kinderen gaan spelen. Samen met een paar andere UWC’ers hebben we spelletjes gespeeld, toen we uiteindelijk weg moesten, hadden ze daar helemaal geen zin in. Dat is een goed teken.
’s Avonds heb ik wafels gebakken en daarna weerwolven gespeeld. Wat is iedereen hier fanatiek zeg! Zo had ik me weerwolven altijd al voorgesteld en hier gebeurd het ook zo. Mensen doken helemaal in hun rol:)
Toen kwam vandaag, de wekker ging om tien voor acht. Het liften om half tien. We waren met z’n zevenen en gingen telkens in groepen van twee en drie. Het eerste doel was Jablanica, ongeveer 45 minuten van Mostar vandaan. De eerste auto bracht ons uit Mostar, een vader en zoon die op weg gingen naar de markt. De tweede auto bracht ons helemaal aar het punt van bestemming en was ontzettend interessant. We zaten in de auto met de ex-minister van gezondheid van Bosnië en Herzegovina. Nu is hij neuroloog en chirurg in het ziekenhuis in Mostar. Hij vond het doel van het college ontzettend mooi en vond het heel belangrijk dat jonge mensen veel met elkaar praten. Eenmaal aangekomen in Jablanica zijn we lekker aan de koffie gegaan, nadat we gewacht hadden op het laatste paar dat wat vertraging hadden, omdat ze onderweg koffie gingen drinken met de vrachtwagenchauffeur(tsja, dat moet ook gebeuren) De koffie en de warmte maakte ons weer helemaal warm, dus konden we weer een stukje verder. We besloten niet al te ver meer te gaan, omdat we anders de kans hadden dat we op de terugweg in het donker terug zouden teruggaan en dat is gevaarlijk. Onze reis ging naar een plaatsje 15 minuten van jablanica. Hiervoor moest mijn groepje alleen een half uur wachten om een lift te krijgen. Helemaal verkleumd kwamen we aan, om daar van de natuur te genieten. Het was inmiddels flink gaan sneeuwen, heerlijk heerlijk. Bij een meertje hebben we uiteindelijk gepicknickt en daarna was het weer tijd om terug te gaan. Mijn groepje had weer ontzettend geluk met de auto’s. We stonden twee seconden en we werden opgepikt en weer in Jablanica afgezet. Na tien minuten in Jablanica met de duim omhoog werden we opgepikt door een wat oudere man, die vijf jaar in Nederland had gewoond en zijn zoon woont daar nog steeds, in Echt. Hij sprak een beetje Nederlands(lekker weer) en we hebben naar leuke muziek geluisterd. Voor we het wisten waren we alweer in Mostar. Na het opwarmen(wat een tijdje duurde) ben ik weer naar Susac gegaan, waar ik nu lekker deze blog schrijf. Al met al was dit een super dag. Mijn eerste keer liften is een super ervaring geweest en ik ga het zeker vaker doen!
Veel plezier in de sneeuw in Nederland terwijl ik hier van het zonnetje geniet! En klas zes, succes met de mondelingen!!
Maandag zou ik eigenlijk theater CAS hebben, maar omdat heel veel mensen niet kwamen opdagen en we daardoor niet voor het stuk konden oefenen dat we gaan opvoeren is de practice toen gecanceld. In plaats daarvan ben ik de hoogte in gegaan. Vanaf the old bank heb ik samen met een paar anderen gekeken naar de ondergaande zon, en het was prachtig. Ik vind het nog steeds vrij eng om the old bank op te gaan, maar dat is niet zo raar. Old bank is een hoog gebouw dat door de oorlog nooit is afgebouwd, maar het skelet staat wel. Dit houdt in dat je naar boven kan klimmen via een trap die geen leuningen heeft. Zolang ik niet naar beneden keek ging dat goed. Het uitzicht daarna was het zeker waard.
Ik ben deze week ook begonnen van het leren van Chinees. Haimeng uit China is sinds deze week weer terug nadat ze op het vliegveld niet naar Bosnië mocht vliegen, omdat haar visum een dag verlopen was. Zij heeft mij nu Chinees leren kalligraferen en daar ben ik nu nog steeds enthousiast mee bezig. Haimeng heeft me een echte goede penseel gegeven en als ik nu de juiste inkt er bij kan vinden, dan heb ik mijn eigen schrijfset. Het idee is om een hele verzameling quotes, gedichten en spreekwoorden boven mijn bed te hangen, en dat er bijna geen ruimte meer is voor het zien van plafond en ik ben op de goede weg(: (zie foto. Op verzoek kan ik jullie ook chinees toe sturen, ik wordt beter en beter. De Chinese cultuur boeit me meer en meer, ik wil er zeker een keer naar op reis. Over China gesproken, gelukkig nieuw jaar! Voor Chinezen is vandaag het nieuwe jaar begonnen. Morgen gaan we dat hier op school vieren, Dilys en Haimeng hebben allemaal leuke dingen voorbereid, ik ben benieuwd.
Woensdag ben ik voor het eerst na winterbreak weer gaan volleyballen, ik had er weer zin in! Helaas konden we door de lage opkomst niet zo veel doen. Deze lage opkomst was voornamelijk doordat second years bezig zijn met hun trial examens, oefen examens dus. Na een uurtje spelen had iedereen het wel weet gezien, maar ik vond het wel weer eventjes lekker om te spelen.
Toen kwam het weekend, zonder uitslapen. Zaterdag ging de wekker om half acht, omdat ik op tijd moest zijn om naar het refugeecamp te gaan. Ik vond het wederom een ontzettend speciaal moment van de week. Het kamp is in de winter best wel treurig, het is koud en mensen kunnen weinig de warmte op zoeken. Ik was door het thuisfront op een missie gestuurd. Een paar vrouwen uit het kamp maken hele mooie sok-sloffen. Ik had een paar meegenomen tijdens de wintervakantie en nu wilde iedereen een paar. Zaterdag ben ik in het kamp dus bij de vrouw geweest die de sokken maakt. Ze had twee dozen staan en ik heb de mooiste uitgekozen. Ook al was haar huisje klein, ze had er wel iets moois van gemaakt. Volgens Sejla(tweedejaars, Bosnië) heeft zij het relatief goed. Ze krijgt 300km(150 euro) per maand van de regering omdat ze met pensioen is en ze kan elektriciteit betalen. Het was een super lieve vrouw. Al was het communiceren lastig, omdat we elkaars taal niet spreken, Sejla vertaalde en zo lukte het wel aardig. Een kopje thee later, vijf paar sokken rijker en met het bijzondere moment in mijn hoofd ben ik met de kinderen gaan spelen. Samen met een paar andere UWC’ers hebben we spelletjes gespeeld, toen we uiteindelijk weg moesten, hadden ze daar helemaal geen zin in. Dat is een goed teken.
’s Avonds heb ik wafels gebakken en daarna weerwolven gespeeld. Wat is iedereen hier fanatiek zeg! Zo had ik me weerwolven altijd al voorgesteld en hier gebeurd het ook zo. Mensen doken helemaal in hun rol:)
Toen kwam vandaag, de wekker ging om tien voor acht. Het liften om half tien. We waren met z’n zevenen en gingen telkens in groepen van twee en drie. Het eerste doel was Jablanica, ongeveer 45 minuten van Mostar vandaan. De eerste auto bracht ons uit Mostar, een vader en zoon die op weg gingen naar de markt. De tweede auto bracht ons helemaal aar het punt van bestemming en was ontzettend interessant. We zaten in de auto met de ex-minister van gezondheid van Bosnië en Herzegovina. Nu is hij neuroloog en chirurg in het ziekenhuis in Mostar. Hij vond het doel van het college ontzettend mooi en vond het heel belangrijk dat jonge mensen veel met elkaar praten. Eenmaal aangekomen in Jablanica zijn we lekker aan de koffie gegaan, nadat we gewacht hadden op het laatste paar dat wat vertraging hadden, omdat ze onderweg koffie gingen drinken met de vrachtwagenchauffeur(tsja, dat moet ook gebeuren) De koffie en de warmte maakte ons weer helemaal warm, dus konden we weer een stukje verder. We besloten niet al te ver meer te gaan, omdat we anders de kans hadden dat we op de terugweg in het donker terug zouden teruggaan en dat is gevaarlijk. Onze reis ging naar een plaatsje 15 minuten van jablanica. Hiervoor moest mijn groepje alleen een half uur wachten om een lift te krijgen. Helemaal verkleumd kwamen we aan, om daar van de natuur te genieten. Het was inmiddels flink gaan sneeuwen, heerlijk heerlijk. Bij een meertje hebben we uiteindelijk gepicknickt en daarna was het weer tijd om terug te gaan. Mijn groepje had weer ontzettend geluk met de auto’s. We stonden twee seconden en we werden opgepikt en weer in Jablanica afgezet. Na tien minuten in Jablanica met de duim omhoog werden we opgepikt door een wat oudere man, die vijf jaar in Nederland had gewoond en zijn zoon woont daar nog steeds, in Echt. Hij sprak een beetje Nederlands(lekker weer) en we hebben naar leuke muziek geluisterd. Voor we het wisten waren we alweer in Mostar. Na het opwarmen(wat een tijdje duurde) ben ik weer naar Susac gegaan, waar ik nu lekker deze blog schrijf. Al met al was dit een super dag. Mijn eerste keer liften is een super ervaring geweest en ik ga het zeker vaker doen!
Veel plezier in de sneeuw in Nederland terwijl ik hier van het zonnetje geniet! En klas zes, succes met de mondelingen!!
-
10 Februari 2013 - 20:01
Marion:
super Anna, wat heb je leuke activiteiten gedaan deze week. En we wachten met smart op de sloffen, want koud is het nog ( met sneeuw). Ben trots op je! -
10 Februari 2013 - 20:03
Jaap:
Hier ook sneeuwvlokken. Anna, wat een fantastische dag, wat een heerlijk land dat je zomaar liftend rondtrekt. Wat een mooie verhalen, ik ben jaloers. -
10 Februari 2013 - 20:04
Sarah:
Leuk! Stuur mij maar eens een chinese brief! -
10 Februari 2013 - 20:09
Bieke Bekker:
Klinkt weer leuk :) En Chinees, zo gaaf! Hier was gisteren sneeuw maar vandaag loopt iedereen weer in korte broeken... Jij ook nog gelukkig Chinees nieuwjaar :D -
10 Februari 2013 - 22:09
Tsjalline:
Hey lieve Anna,
Wat cool, wat cool dat je in Mostar bent en dat je zo cool bent en coole dingen doet.
Inge, Anke en ik hadden een halfgaar plan om met Chinees nieuwjaar een nieuwjaarsduik in het Hoornse Meer te maken. maar we waren toch niet zo fanatiek dat we het echt ingepland hebben. Fantaseren mag altijd, toch? Maar jij doet allerlei dingen waarvan ik altijd denk - dat wil ik ook nog eens gaan doen - echt!
Chinees kalligraferen (hoewel ik dat wel een keer heb gedaan nadat ik een boekje uit het Kunstlokaal had 'geleend' - ik heb het nog steeds, oeps!) maar ik leer het niet van een echt Chinees meisje. Wel af en toe wat woordjes van Filip. "Wo ai ni" betekent "ik houd van je",
zeg dat maar tegen Haimeng :) Ik heb trouwens laatst in Google Translate in alle talen die er bij staan "Ik hou van je vertaald". Het is heel cool. Bijvoorbeeld iets van Nigeriaans geloof ik: Nakupendu.
En allemaal van die andere Arabische en Aziatische alphabetten die je niet kunt lezen maar er wel heel mooi uit zien. Soms stond er de naam van een taal en moest ik opzoeken bij welk land het hoorde! Tagalog? Urdu? (Filippijnen en Pakistan). Ik vind het altijd bijzonder om te bedenken dat er zo veel mensen op de wereld zijn, dat we allemaal andere talen spreken en verschillende culturen hebben, maar dat we allemaal mensen zijn. Neem UWC als lichtend voorbeeld.
Liften levert de meest fantastische verhalen op. Een vriend van Filip uit Wenen, Fredi, kwam deze zomer eerst op bezoek in Novi Sad en ging daarna liftend door de Balkan. Is is geloof ik ook in Mostar geweest. En Kroatië, Albanië, Roemenië.... En hij het zulke geweldige verhalen! We hebben echt dubbel gelegen van het lachen. Hij was in een nachtclub in Bosnië (volgens mij Sarajevo) en moest plassen. De wc had echter een lange rij (met meisjes, uiteraard). Dus liep hij naar buiten en besloot in de rivier te plassen. Toen kwam er een woedende bewaker van de nachtclub op hem af: "This is a holy river! You are pissing in a holy river!". Een andere jongen vertelde hem dat hij maar beter kon maken dat hij weg kwam, want de bewaker was in staat om hem in elkaar te slaan. Dat heeft hij toen gedaan. Helaas moest hij toen wel dat leuke Engelse meisje en haar vriendinnen achterlaten, die hij tijdens zijn reis had ontmoet. Hij had voor haar zelfs een uitzondering gemaakt door samen met haar groepje in de trein te stappen!
Nu is Fredi van plan om Spaans te leren en komende zomer door Zuid-Amerika te liften. "Because so many beautiful girls are speaking Spanish!" :)
Vrijwilligerswerk doen in een kamp met vluchtelingen is weer andere koek. Dat lijkt me best zwaar soms, omdat je je eigen welvaart gaat vergelijken met hun armoede en dat meet als geluk. Maar spelletjes doen met de kinderen geeft vast heel veel geluk. Je bent zo cool, Anna!
Inge en ik hebben voor de Kerstvakantie een aantal weken vrijwilligerswerk gedaan voor VluchtelingenWerk: we gingen een uitstapje in Groningen organiseren voor een groep vluchtelingen en hun 'taalmaatjes'. We wilden eerst zelf taalmaatje worden, maar dat is toch best een grote verantwoordelijkheid en kost meer tijd. Dit was ook leuk. We gingen naar het Scheepvaartmuseum en daarna op een rondvaartboot door de grachten. De mensen uit Iran, Afghanistan, Senegal, Zimbabwe, Somalië... ze keken allemaal hun ogen uit, maakten foto's van zichzelf en elkaar en lachten.
Lieve Anna, ik moet oppassen dat mijn reactie op jouw blog niet langer wordt dan de blog zelf! Misschien moet ik je maar eens een lekker lange e-mail sturen. Je hebt toch nog steeds hetzelfde adres? Anders vraag ik het wel aan Anke.
In elk geval vind ik het super leuk dat je je avonturen opschrijft en met ons deelt. Het is altijd heel leuk om te lezen.
Groetjes aan iedereen in Mostar! Wo ai ni.
Liefs Tsjalline
-
10 Februari 2013 - 22:19
Anke:
He? Nog nooit gelift? Serieus? Nouja.
Wij hadden hier zonet een gesprek over onze examenreis (naar Bulgarije en Istanbul) en een van de conclusies was: GA ER NIET LIFTEN! Maar misschien is het in Bosnie totaal niet gevaarlijk.
In ieder geval: cool verhaal!
Nu ga ik slapen. Moet wel een beetje uitrusten voor die mondelingen enzo. :)
Doei! -
11 Februari 2013 - 10:37
Omaû:
Wat een leuk verhaal Anna . Ik zie het voor me. Bijzonder dat je kon liften,hoef je hier niet te proberen. Maar vroeger kon het wel. Ik heb ook wel gelift.
Veel lieve groeten.Oma. -
11 Februari 2013 - 19:17
Marieke Bruijn:
Wow, klinkt gaaf allemaal! Ik heb voor mijn verjaardag een Mah-Yong spel gekregen zonder Engels/Nederlandse vertaling, nu weet ik wie hem kan vertalen!! Heb je daar al Mah-Yong gespeeld? Mijn Mah-Yong spel is al vertaald door een vriendin die vroeger Chinees heeft gestudeerd, dus wees niet bevreesd....
Wat doe je allemaal gave dingen! Geniet maar weer lekker! Liefs Marieke -
19 Februari 2013 - 00:19
Anke:
Trouwens, dat we niet meer zijn gaan zwemmen met Chinees nieuwjaar had ook te maken met het feit dat het het weekend voor de mondelingenweek was. :)
Wo ai ni.
(ik las vanmiddag nog een boekje waarin het Chinese woord voor ook stond, maar ik ben het vergeten. Houd je tegoed.)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
